بررسی میزان واقع‌نمایی رئالیستی در داستان «آبشوران» علی‌اشرف درویشیان و «استخوان‌های خوک و دست‌های جذامی» اثر مصطفی مستور

واقع‌نمایی پایه‌ی اصلی آثار ادبیات داستانی رئالیستی محسوب می‌گردد که میزان بازتاب آن در یک داستان یا رمان رئالیستی، تعیین‌کننده‌ی درجه‌ی اصالت آن در این مکتب است. رئالیسم به معنای واقعی آن در دوره‌ی مشروطه و همگام با تحولات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی در ایران رواج یافت و بسیاری از آثار ادبیات داستانی تا امروز در قالب همین مکتب به‌وجودآمده‌اند. مصطفی مستور و علی‌اشرف درویشان دو تن از داستان نویسان معاصر محسوب می‌گردند که با توجه به وجود زمینه‌های اجتماعی در نگارش داستان‌هایشان، مؤلفه‌های رئالیسم در آثار آن‌ها به‌روشنی قابل‌مشاهده است. دراین‌بین دو اثر «آبشوران» درویشیان و «استخوان‌های خوک و دست‌های جذامی» مستور جایگاه ویژه‌ای در میان آثار آن‌ها به خود اختصاص داده‌اند که مقایسه‌ی میزان واقع‌نمایی در این دو داستان، گذشته از درجه‌بندی اصالت فنی آن‌ها در مکتب رئالیست، می‌تواند به شکلی نشان‌دهنده‌ی رویکرد مؤلفه‌های رئالیستی و میزان واقع‌نمایی در دو برهه‌ی زمانی در ادبیات داستانی رئالیستی ایران باشد. در این مقاله که با روش مقایسه‌ای - تحلیلی نگاشته شده است، با مقایسه‌ی مؤلفه‌های رئالیستی مؤثر واقع‌نمایی در این دو اثر، میزان برتری واقع‌نمایی در آن‌ها مورد بررسی قرارگرفته شده و ضمن نشان دادن وجوه اشتراک و افتراق این مؤلفه‌ها در متن دو داستان، درجه اصالت رئالیستی بودن رمان« آبشوران» نسبت به رمان «استخوان‌های خوک و دست‌های جذامی» مورد کنکاش قرارگرفته است.